YAŞAMIN KALEMİNDEN

        Okulların açılmasıyla beraber eğitim sistemini tekrar gözden geçiresim vardı ve şöyle bir sorguladım. Sorguladıkça üzülüyorum. Ve bunca yıl İngilizce eğitimi alıp ta bu dili konuşmaya dökemiyor olmamız çok üzücü. Tabiri caizse dünyaya gözümüzü açtığımız andan itibaren ders kitaplarıyla, kalem ve defterlerle kankayız. Ama ona rağmen ne hakettiğimiz emeklerin karşılığını alabiliyor ne de donanımlı birer bireyler olabiliyoruz.  Okul çağına gelmiş bir çocuk(çocuk diyorum çünkü benim gözümde oyun çağındaki çocuklar onlar) o yaşlarda enstrüman çalmayı öğrenebilecekken, farklı dilleri öğrenmeye açıkken, kültürlenme yolunda adımlarını rahatlıkla atabilecekken, minicik elleriyle saatlerce başını kitaplar ve defterler arasına gömerek harıl harıl ders çalışmak, ödevlerle boğuşmak zorunda bırakılıyor. Bu durumdan kazancı ne oluyor? Koca bir hiç! Zamanla eve kapanmayı öğreniyor. Akranlarıyla vakit geçirebilecekken, kendini hayat başarısına hazırlaması gerekirken s...

        Sonbahar ayının ilk günlerine adım atarken istemsizce bir hüzün kaplar insanın kalbini. Kimi zaman, çölde tek başına su bulma çabasına giren bir varlık gibi kimi zaman kayıplarını tekrar bulma çabasında olan bir insan gibi kocaman bir hüzün doluyor kalbimize.          Bazen, zorlukların ardından sahip olduğumuz olgunluğun verdiği acı da cabası. Neden yaşıyoruz? Biz tam olarak kimiz? diye sorguladığımız da olur kendimizi.. Özellikle de yaşama amacımızı... Yaşam, kocaman bir döngü biliriz. Bu kocaman döngüde amacımızın ne olduğunu anlamaya çalışırız. Fakat cevap olarak kocaman bir belirsizlik kalır bize.Kocaman bir anlamsızlık kalır. Sahi yaşamak neydi? Yaşamak, kötülerin bulunduğu bu dünyada sahteliklere göz yummak mıydı? Ya da sen bin bir zorlukların içerisinde küçücük bir mutluluk yakaladığında en değerlini bulmuşçasına sevinirken senin dışındaki diğer insanların tüm rahatlıklarıyla sahip olduklarından daha fazlasını kazanmak için ...