Anlamsızlık kavramı

        Sonbahar ayının ilk günlerine adım atarken istemsizce bir hüzün kaplar insanın kalbini. Kimi zaman, çölde tek başına su bulma çabasına giren bir varlık gibi kimi zaman kayıplarını tekrar bulma çabasında olan bir insan gibi kocaman bir hüzün doluyor kalbimize. 

        Bazen, zorlukların ardından sahip olduğumuz olgunluğun verdiği acı da cabası. Neden yaşıyoruz? Biz tam olarak kimiz? diye sorguladığımız da olur kendimizi.. Özellikle de yaşama amacımızı... Yaşam, kocaman bir döngü biliriz. Bu kocaman döngüde amacımızın ne olduğunu anlamaya çalışırız. Fakat cevap olarak kocaman bir belirsizlik kalır bize.Kocaman bir anlamsızlık kalır. Sahi yaşamak neydi? Yaşamak, kötülerin bulunduğu bu dünyada sahteliklere göz yummak mıydı? Ya da sen bin bir zorlukların içerisinde küçücük bir mutluluk yakaladığında en değerlini bulmuşçasına sevinirken senin dışındaki diğer insanların tüm rahatlıklarıyla sahip olduklarından daha fazlasını kazanmak için gösterdiği hırsın esiri olmalarına seyirci kalmak mıydı? Sahi neydi yaşamak? 
        Bunca anlamsızlığın içerisinde bir anlam bulmak ta yaşamın bir parçasıydı. Kocaman anlamsız dünyanın esiri olmuşuz. Mevsimler bile yerlerinde durmayı başaramıyorken, biz insanların sabit duygularda kalması beklenemezdi. Birden güneş batıyor ve hoop kocaman bir hüzün kaplıyor insanın kalbini..Sonra da anlamsızlıkları gözlemleyince bir de bakıyor ki bunca zaman anlamsızlıklar içerisinde boğulup kalmış. 
Bir gün tekrar güneş açacak ve tekrar yeşerecek umutlar. Tekrar anlamsızca mutluluk kaplayacak kalbimizi. Duygular bile anlamsız..Her şey anlamsız..